اوّلین وظیفه را نخبگان جامعه به عهده دارند و آنهم این است که با نظریه پردازی هایشان،به افراد جامعه آگاهی بدهند:
اوّلاً هدف اصلی و واقعی زندگی را بیان کنند،ثانیاً امکانات موجود را بسنجند،ثالثاً مشکلات موجود را مشخص کنند و رابعاً راهکارها را پیشنهاد کنند و مهم تر از آن،دیگران را تشویق و ترغیب کنند که هریک از افراد جامعه،قسمتی از وظایف موجود را به عهده بگیرند و به اندازهء وسع و توانشان،باری را که بر زمین مانده،بردارند و به مقصد و هدف نهائی برسانند؛چه به عنوان یک فرد مستقلّ و چه به عنوان عضوی که متعلق به یک جامعه است...
هر قدر که امت اسلامی به وظایف خودش بیشتر عمل کند،زمینه برای تحقق کامل دین متعالی اسلام فراهم تر میشود و در ظهور آن حضرت،تسریع میشود و با ظهور حضرت ولی عصر(عج)،دین اسلام در کرهء ارض پیاده و حاکم گشته و بساط ظلم و ستم برچیده خواهد شد ان شاء الله.
امام علی(ع) در قسمتی از خطبهء سوم نهج البلاغه می فرمایند:...خداوند از دانایان پیمان گرفته است که بر سیری ظالم و گرسنگی مظلوم،ساکت ننشینند و رضایت ندهند...همین یک فرمایش نشان میدهد که دانایان و به تعبیر امروزی ها نخبگان،چه وظیفه و پیمانی بر عهده دارند.از طرفی انجام کارهای خطیری مثل زمینه سازی ظهور آقا و برچیدن بساط ظلم و ستم،نیازمند آگاهی دادن به افراد جامعه است که این کار،وظیفهء آگاهان جامعه است.
علما و صاحبنظران باید حکمت آفرینش جهان و هدف از خلقت انسان و دلیل ارسال ادیان و انبیاء عظام(علیهم السلام) و انگیزهء قیام سید الشهدا(ع) و نیز موضوع انتظار و وظیفهء امت را در این موارد برای مردم تشریح کنند و این وعدهء الهی و امید به پیروزی را برای امت اسلامی تبیین کنند.
در مرحلهء بعدی باید مشکلات و آفاتی را که باعث میشود این وظایف بر زمین بماند و اجراء نشود،تشریح کنند.
جامعهء ما از نظر سطح آگاهی و نیز سطح اجتماعی، در آن حدّی نیست که اکثریت مردم بخواهند برای ظهور آن حضرت،زمینه سازی کنند.حداکثر کاری که انجام میشود، این است که در مراسم روضه خوانی و عزاداری و نیز در جشنهائی که به نیّت ائمّه و آقا امام زمان(عج) تشکیل میشود شرکت کنند.هرچند که اینگونه فعالیت ها لازم است،اما کافی نیست.آن چیزی که مهم است،این است که مردم باید فرائض جهاد و امر به معروف و نهی از منکر و تولیّ و تبریّ را انجام بدهند؛نه اینکه فقط به عبادات فردی بپردازند.
انجام این فرائض هم زمینهء اجتماعی میخواهد.زمینه اش،بیداری افراد جامعه و احساس مسئولیّت آحاد جامعه است.در حالیکه مردم کشورهای اسلامی،عملا به توسری خوری و دنباله روی کشورهای پیشرفته ای که نوعا استعمارگر هستند،عادت کرده اند.
متأسّفانه برخی از علمای ما مردم را عادت داده اند که فقط به عبادات فردی و عزاداری و اعیاد بپردازند ولی اصلاً آنها را به مسئولیّت های اجتماعی شان آگاه نمی کنند.
در حالیکه جامعهء ما گرفتار مشکلات عدیده ای است که حل هر کدام از آنها احتیاج به نظریه پردازی های تخصصی از سوی علمای دینی دارد،عملا می بینیم که اولاّ برخی از علما،خودشان به دنبال این کارها نمیروند و ثانیاّ هرکسی را هم که دنبال این کارها برود و نظریه پردازی کند،مورد حمله و انتقاد قرار میدهند. وقتی موضوعات جدیدی مانند ماهواره و اینترنت و ...مطرح شدند،صرفاً به چند تا فتوا در مورد حرام بودن استفاده از این پدیده ها اکتفاء کردند و توصیه به برخی اقدامات بی اثری مانند فیلتر کردن و لا غیر.
در حالیکه پدیده های فوق،عملا وارد زندگی مردم شده اند و برای جلوگیری از تاثیرات منفی آنها باید اقدامات فرهنگی پیشگیرانه ای انجام میشد.
هر فرد و یا هر جامعه ای باید اوّل متوجّه وجود مشکلات خود و جامعه اش باشد و باور کند که مشکل وجود دارد و باید برای حلّ آنها چاره اندیشی کند. تا زمانی که من باور نکنم که مریض هستم،هیچ وقت به پزشک مراجعه نخواهم کرد.برخی از مردم فکر می کنند که وضعیّتی که در آن قرار دارند،سرنوشت محتوم و غیر قابل تغییر آنهاست و باید به این وضع،رضایت بدهند.
این باور غلط در آنها به وجود آمده است که مثلاً غربی ها از ما برترند و ما همیشه باید چشم مان به دست و دهان آنها باشد،درحالیکه همین غربی ها تا دیروز،گرفتار ارباب کلیسای کاتولیک بودند و اجازهء کوچکترین اما و اگری را در مقابل آنها نداشتند تا اینکه کار به رنسانس(نوزائی) و بیداری اروپائیان در مقابل کلیسا کشید.حالا اگر موضوع انتظار منفی و منفعلانه را هم که به اینها اضافه کنیم،علت عقب ماندگی جوامع اسلامی روشنتر خواهد شد.
امید واهی به شفاعت هم در کنار قضیهء انتظار منفی،مزید بر علت شده است برای عدم احساس مسئولیت افراد جامعهء مسلمان در وارد شدن و پرداختن به وظایف اجتماعی خودشان در قبال جامعه و اسلام و زمینه سازی برای ظهور حضرت صاحب الامر(عج).
ادامه دارد...
